grzesiektoja2004

Po co żyć na tym pojebanym świecie... Coraz częściej odczuwam brak siebie w otaczającej rzeczywistości. Kurwa... Żyjesz, umierasz, a po drodze tyle wszystkiego, niepotrzebnego... Nie szukajcie w tym sensu, bo i tak mnie nie zrozumiecie.

"Żyć jeste nie zdrowo. Kto żyje umiera." -Stanisław Jerzy Lec-

   -Wiesz, byłem dziś bardzo długo sam. Szedłem długą, prostą ulicą, która była szara, zimna i mokra od deszczu. I wiesz, ja też byłem mokry, jak ta ulica- także zdeptany i zrezygnowany, również zimny i ponury. Tak właśnie wyglądałem idąc wtedy tą ulicą. Pamiętam, że spotkałem na niej kilku przechodniów, jednych wpatrzonych w dal innych w popękane kafle bezkresnego chodnika. W pamięci utkwił mi jeden mężczyzna, w pewnym momencie potknął się o korzeń drzewa i o mało się nie przewrócił. Szkoda, że nie widziałaś jego miny... Raz zdawało mi się, że widzę ciebie, ale przejeżdżający samochód rozwiał twą sylwetkę z resztek spadających kropel. Kilka z nich spadło mi na twarz, wtedy pocałowałem cię chyba po raz pierwszy. Dziwne to było odczucie. W pewnym momencie zrobiło mi się bardzo zimno. Naciągnąłem skrawek kurtki i przyśpieszyłem kroku, by, choć trochę się ogrzać. Nie chciałem jeszcze umierać.

Pamiętasz jak siedzieliśmy na skale przypominającej tron? Mówiłaś, że to tron Boga i spytałaś, dlaczego się nie modlę? Dziwne, bo ty też tego nie robiłaś. Nie wiem, co ci wtedy odpowiedziałem, bo zaraz spytałaś o przeznaczenie. Nie wiedziałem wtedy, czym ono może być dla mnie, dla nas. Dziś nie wierzę w coś takiego. A jeśli istnieje jakieś przeznaczenie to jest bardzo niesprawiedliwe i bardzo często oszukuje.

Kiedy długo nie mogę zasnąć, wędruję myślami do chwil, o których nie chciałbym nigdy zapomnieć. Nie jest ich za dużo, ale to bardzo przyjemne tak powspominać. W długą, ciemną noc jestem samotny tak, jak na tamtej ulicy. Lubię noc, ciemność. Jeśli potrafimy się do niej przystosować, zostajemy anonimowi, możemy śnić na jawie, bez obawy, że ktoś nam przeszkodzi. W takie noce dzieją się bardzo różne rzeczy. Widzi się znacznie więcej niż zazwyczaj podczas normalnego dnia. Można posłuchać ciszy, jeśli ją da się słyszeć. Czasem słychać jej kroki, kiedy skrada się i nadepnie na patyk, który pod ciężarem wszystkich trosk pęka i wydaje z siebie straszliwy jęk, jak gdyby chciał się użalić nad sobą.

Gdy ostatnio odprowadziłem cię do domu, przed drzwiami chciałem ci coś powiedzieć, jednak zadławiłem się własnymi słowami. Dziś chyba jest już na to za późno, nie zdążę ci tego powiedzieć, bardzo tego żałuję. Nie mogę sobie tego wybaczyć.

-Proszę się nie ruszać karetka już jedzie. Niech pan otworzy oczy! Słyszy mnie pan?!

-Ona nie zdąży tak, jak ja nie zdążyłem powiedzieć ci tego, czego tak bardzo pragnąłem. Wszystkie te chwile, rozmowy, milczenia, proszę wspomnij czasem, niech nie zostaną na tej mokrej ulicy.

-Godzina zgonu: 00.00

Nie wiem, dlaczego zamieściłem to drugi raz... Dobra, wiem... kurwa!

Battery

Lashing out the action, returning the reaction
Weak are ripped and torn away
Hypnotizing power, crushing all that cower
Battery is here to stay

Smashing through the boundaries
Lunacy has found me
Cannot stop the Battery
Pounding out aggression
Turns into obsession
Cannot kill the Battery
Cannot kill the family
Battery is found in me
Battery

Crushing all deceivers, mashing non-believers
never ending potency
Hungry violence seeker, feeding off the weaker
Breeding on insanity

Smashing through the boundaries
Lunacy has found me
Cannot stop the Battery
Pounding out aggression
Turns into obsession
Cannot kill the Battery
Cannot kill the family
Battery is found in me
Battery

Circle of Destruction, Hammer comes crushing
Powerhouse of energy
Whipping up a fury, Dominating flurry
We create the Battery

Smashing through the boundaries
Lunacy has found me
Cannot stop the Battery
Pounding out aggression
Turns into obsession
Cannot kill the Battery
Cannot kill the family
Battery is found in me
Battery

                                                                           -Metallica-

Mocne, ale takie powinno być. Pewnie nikt nie słyszał, ale to normaJ. Wersja koncertowa ze Seatle (nie wiem który rok, chyba 97). Podczas „Battery” , przed piękną solówką Kirka, James krzyczy:

„ Seatle are you live!!?? Tell me, how do you feel to be a live motherfuckers!!!!???? Show me!!!!!!”

I wiadomo co się wtedy dzieje. Lars napierdala w kotły, że aż nie widać pałeczek. A Kirk... cóż on wyprawia z gitarą... Po prostu taniec. A ona zdaje się jęczeć, jednak wydaje z siebie przepiękne, wysokie dźwięki i zajebiście szybkie. Przester jest wdeptywany w podłogę, widać, jak Kirk pracuje. Na twarzy skupienie, jednak nadal ten młodzieńczy zapał, otępiony trochę przez alkohol. Po skończeniu swojego misterium, Kirk cofa się. Do mikrofonu podchodzi James, wydaje z siebie dźwięk w postaci: „Uchułała”- coś w tym stylu, ale fajnie wyszło. No i zaczyna się totalny odlot. Ciężki riff spada na głowy ponad 90 tys. ludzi...

„Metallica love you baby!”- na koniec.

I w tym momencie uaktywnia się włączony wcześniej „repeat”...

Krótko będzie bo się wkurwiłem. Napisałem notkę i ją wcięło. Fuck!!!

Bycie całe życie solo może się wydawać bardzo ciężkie, lecz ja wole żyć solo, byle to solo było tak piękne, jak gra je Kirk Hammett. Może być krótkie, wisi mi to, ale żeby było tak melodyjne i poukładane, jak gra je mój mistrz. Więcej nie chcę. A dziś słuchałem cały dzień „Trinity”, taka piosenka Santany, gdzie jedno solo grają dwie gitary...Kirka Hammetta i Carlosa Santany. Także z nadzieją patrzę na przyszłość. Z nadzieją...Kurwa co ja gadam.

Spadam, ba na biurku stoją dwa Żubry i parschają nosami. Trzeba je ubić, upić znaczy się. Trzymajcie się.